Κυριακή απόγευμα.

Κάθε απόγευμα Κυριακής γίνομαι ο πιο μίζερος άνθρωπος του κόσμου. Μόλις τελειώσει η καθιερωμένη μεσημεριανή οικογενειακή σύναξη για φαγητό η κλεψύδρα του χρόνου γυρίζει και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση: το διάβασμα των παιδιών και το δικό μου. Πιο παλιά θυμάμαι είχα την ετοιμασία του εβδομαδιαίου προγραμματισμού μου που έπρεπε πρωί πρωί της Δευτέρας να αφεθεί για έλεγχο στο γραφείο του εκάστοτε διευθυντή. Θύμωνα με όλους και με όλα. Πρώτα πρώτα με το επάγγελμά μου που με υποχρέωνε ακόμα και τότε να είμαι υπό συνεχή έλεγχο και άγχος. Τα χρόνια πέρασαν και κατάφερα να κερδίσω την εξαίρεσή μου από αυτή την αγγαρεία. Όμως τώρα έγινα εγώ ο κακός βραχνάς για τα παιδιά μου. 'Εφηβοι και οι δυο με βρίσκουν από πάνω τους να μουρμουρώ και να πιέζω καταστάσεις. Ο λόγος απλός και χιλιοειπωμένος από στόματα μανάδων: από τα αποτελέσματα της τελευταίας χρονιάς εξαρτάται το μέλλον ενός τελειοφοίτου. Τα διαγωνίσματα ατελείωτα. Τέσσερα για τον ένα και πέντε για τη μικρή αυτή την εβδομάδα. Το ξέρω πως το φορτίο τους είναι βαρύ. Δικαιολογημένα βαρυγκομούν. Όμως πρέπει εγώ να βρίσκω κάθε φορά ενέργεια για να εμψυχώνω και στην έκτακτη περίπτωση να κρατώ το βιβλίο για να αραδιάσουν τους τύπους και τους ορισμούς των μαθημάτων. Αν με ρωτήσετε ποιο είναι το πιο δύσκολο θα πω με σιγουριά το πρώτο γιατί τι να πεις για να παρακινήσεις εφήβους που βιώνουν αμφισβητήσεις και προσωπικές δυσκολίες για να κάτσουν και να υποστούν το βάσανο των διαγωνισμάτων; Οι μνήμες είναι ακόμα νωπές από τα δικά μου διαβάσματα. Γιατί τώρα παίζω και εγώ το ρόλο της μαθήτριας όπως και αυτοί και αγχώνομαι, πιέζομαι και αγανακτώ με τα deadlines των εργασιών που πρέπει να στέλλω στο πανεπιστήμιο. Σε λίγες μέρες πρέπει να στείλω ακόμη ένα assignment και ακόμη το πνεύμα και το σώμα μου αντιστέκονται στην ιδέα του διαβάσματος. Καταραμένο απόγευμα Κυριακής! Μακάρι να μην ερχόσουν ποτέ!