Ο ρατσισμός της ασκήμειας.

Το ένα από τα δυο σκυλιά μας γκαστρώθηκε από σκυλογκόμενο αγνώστου ταυτότητας μιας και έχουμε τη δυνατότητα να τα έχουμε ελεύθερα. Όταν είναι έτοιμες οι σκύλες μας για ζευγάρωμα οι υποψήφιοι γεμίζουν την αυλή μας και έτσι ζευγαρώνουν δυο ή τρεις φορές τη μέρα με διαφορετικούς partener. Εδώ και δυο μήνες περίπου το mini ντόπερμαν γέννησε οκτώ σκυλάκια. Βάλαμε σε εφημερίδα ότι χαρίζουμε σκυλάκια και άρχισαν οι υποψήφιοι να μας τηλεφωνούν. Την πρώτη Παρασκευή πήραμε 20 τηλεφωνήματα. Δυο από τα σκυλάκια έμοιαζαν στην μάνα έτσι την πρώτη μισή ώρα τα δώσαμε. Τα υπόλοιπα χρειάστηκαν δύο ώρες. Έμεινε όμως ένα σκυλάκι ασχημούλικο, με τρίχωμα, καμία σχέση με τη μάνα, απλώς το ότι είναι μαύρο. Ήρθαν ως τώρα εφτά υποψήφια άτομα και μόλις το έβλεπαν άλλασαν γνώμη. Εχτές, μια εβδομάδα σχεδόν από την αγγελία, έγινε το εξής περίεργο. Ήρθε το απόγευμα μια κοπέλα και το πήρε για να το κάμει δώρο σε μια φίλη της. Σε μια ώρα το επέστρεψε. Νωρίς το βράδυ έρχεται μια οικογένεια και μετά από σύσκεψη το παίρνουν. Σε λιγότερο από 10 λεπτά μας το επιστρέφουν πίσω. "Μετανιώσαμε" μας λεν.
Ο ρατσισμός της ομορφιάς φαίνεται ότι εξαπλώνεται πέρα από το ανθρώπινο είδος. Όι άνθρωποι άρχισαν να αποστρέφονται οτιδήποτε "άσκημο", οτιδήποτε έξω από τα δικά τους πρότυπα ομορφιάς.
Περιττό να σας πω ότι προτιμούμε εκατό φορές να βρίσκεται κοντά μας που το αγαπούμε τώρα διπλά παρά να το πάρουν κάποιοι και να το πετάξουν αδέσποτο όταν την άλλη μέρα κάποιος τους πει "Γιατί δε διάλεξες κανένα ομορφότερο;"

Κυριακή απόγευμα.

Κάθε απόγευμα Κυριακής γίνομαι ο πιο μίζερος άνθρωπος του κόσμου. Μόλις τελειώσει η καθιερωμένη μεσημεριανή οικογενειακή σύναξη για φαγητό η κλεψύδρα του χρόνου γυρίζει και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση: το διάβασμα των παιδιών και το δικό μου. Πιο παλιά θυμάμαι είχα την ετοιμασία του εβδομαδιαίου προγραμματισμού μου που έπρεπε πρωί πρωί της Δευτέρας να αφεθεί για έλεγχο στο γραφείο του εκάστοτε διευθυντή. Θύμωνα με όλους και με όλα. Πρώτα πρώτα με το επάγγελμά μου που με υποχρέωνε ακόμα και τότε να είμαι υπό συνεχή έλεγχο και άγχος. Τα χρόνια πέρασαν και κατάφερα να κερδίσω την εξαίρεσή μου από αυτή την αγγαρεία. Όμως τώρα έγινα εγώ ο κακός βραχνάς για τα παιδιά μου. 'Εφηβοι και οι δυο με βρίσκουν από πάνω τους να μουρμουρώ και να πιέζω καταστάσεις. Ο λόγος απλός και χιλιοειπωμένος από στόματα μανάδων: από τα αποτελέσματα της τελευταίας χρονιάς εξαρτάται το μέλλον ενός τελειοφοίτου. Τα διαγωνίσματα ατελείωτα. Τέσσερα για τον ένα και πέντε για τη μικρή αυτή την εβδομάδα. Το ξέρω πως το φορτίο τους είναι βαρύ. Δικαιολογημένα βαρυγκομούν. Όμως πρέπει εγώ να βρίσκω κάθε φορά ενέργεια για να εμψυχώνω και στην έκτακτη περίπτωση να κρατώ το βιβλίο για να αραδιάσουν τους τύπους και τους ορισμούς των μαθημάτων. Αν με ρωτήσετε ποιο είναι το πιο δύσκολο θα πω με σιγουριά το πρώτο γιατί τι να πεις για να παρακινήσεις εφήβους που βιώνουν αμφισβητήσεις και προσωπικές δυσκολίες για να κάτσουν και να υποστούν το βάσανο των διαγωνισμάτων; Οι μνήμες είναι ακόμα νωπές από τα δικά μου διαβάσματα. Γιατί τώρα παίζω και εγώ το ρόλο της μαθήτριας όπως και αυτοί και αγχώνομαι, πιέζομαι και αγανακτώ με τα deadlines των εργασιών που πρέπει να στέλλω στο πανεπιστήμιο. Σε λίγες μέρες πρέπει να στείλω ακόμη ένα assignment και ακόμη το πνεύμα και το σώμα μου αντιστέκονται στην ιδέα του διαβάσματος. Καταραμένο απόγευμα Κυριακής! Μακάρι να μην ερχόσουν ποτέ!

Νεύρα!!

Φακκούν μου οι γυναίκες που κάμνουν ότι τα ξέρουν ούλα!
Φακκούν μου οι γυναίκες που κάμνουν το μάστρο και πατρονάρουν τους υπόλοιπους που θέλουν να κρατούν ένα επίπεδο.
Φακκούν μου οι γυναίκες που χαμογελούν συγκαταβατικά.
Φακκούν μου οι γυναίκες που ενεργούν βάση σχεδίου.
Φακκούν μου οι γυναίκες που πέρνουν σε τζαι φέρνουν σε εκατό φορές για να πουν πογυριστά κάτι.
Φακκούν μου τούτες που είναι τελειομανείς τζαι φκάλουν τις νευρώσεις τους στους άλλους.
Είναι για κάτι τέθκιες γυναίκες που αναρωθκιέσαι τι τραβούν οι άντρες τους στο κρεβάτι για μια ζωή.

Πάρτυ

Το σπίτι μου τραντάζεται ολόκληρο από τη μουσική. Η μικρή μου κόρη κάνει τώρα το πάρτυ της. Και εγώ είμαι κλεισμένη στο δωμάτιο μετά από διαπραγματεύσεις για να μην γυρίζω σαν την άδικη κατάρα στους δρόμους. Η δήλωσή της ήταν κατηγορηματική: δεν θέλω κανένα μεγάλο στο πάρτυ μου. Μιας και αυτές οι δηλώσεις μου θύμισαν εμένα στα νιάτα μου συμφώνησα αμέσως μαζί της αλλά υπήρχαν και πρακτικές δυσκολίες. Έτσι τώρα μέσα από το δωμάτιό μου ακούω τα γέλια και τις φωνές τους και συγκινούμαι. Θυμούμαι τα νεανικά μας πάρτυ τότε που τα αγόρια ντροπαλά και άβγαλτα μαζεύονταν σε μια γωνιά κοιτάζοντας πανικόβλητα τα υπερμεγέθη για αυτά κορίτσια που χόρευαν και κινούνταν με αυτοπεποίθηση. Από μια ματιά που έριξα κάτω φαίνεται πως η ιστορία επαναλαμβάνεται και σε αυτό το πάρτυ.

Για το πάρτυ έχουμε αλώσει τα περισσότερα καταστήματα της πόλης. Διαλέξαμε φουστάνι από γυναικεία μπουτίκ, αγοράσαμε αξεσουάρ, ισιώσαμε σε κομμωτήριο τα μαλλιά μας και σήμερα από το πρωί πήγαμε και στην αισθητικό. Το μωρό μου μεγαλώνει!!! Και εγώ τη βλέπω και συγκινούμαι.

Στο σπίτι μας πρώτη φορά γίνεται πάρτυ νεανικό με μουσική, φωτορυθμικά κτλ. Τα έπιπλα έχουν τραβηκτεί στους τοίχους για να δημιουργηθεί μεγάλη πίστα για χορό. Ως τώρα τα γενέθλια της ήταν παιδικά και αθώα. Ο μεγάλος μου γιος από την άλλη από τη πρώτη γυμνασίου και μετά γιόρταζε τα γενέθλιά του εκτός σπιτιού. Άλλος χαρακτήρας αυτός δεν διεκδίκησε ως τώρα μεγάλα και θορυβώδη πάρτυ. Έτσι το σπίτι μας για πρώτη φορά ζει και αυτή την εμπειρία.

Αγάπη μου σου εύχομαι με όλη μου την καρδιά να ξεθεωθείς στο χορό, να ξελαρυγκιστείς με τις φίλες σου στο τραγούδι και να απολαύσεις όπως εσύ ονειρεύτηκες το πάρτυ σου.

Θέλω να γλιππάρω!

Δεν ξέρω ποια σκοτεινά μυαλά βρήκαν την έννοια της έμμισθης εργασίας. Είμαι σίγουρη όμως πως πίσω τους κρύβονται σκοτεινές δυνάμεις που θέλουν την υποδούλωση των ανθρώπων και την απασχόλησή τους για να μην σηκώνουν κκελλέ. Θέλω λοιπόν να διαδηλώσω με όλες μου τις δυνάμεις πως δεν θέλω πια να ανήκω στους καταπιεσμένους αυτής της γης. Ονειρεύομαι την απόλυτη ελευθερία, την κατάργηση των δανείων και τη διαγραφή των οφειλομένων στις τράπεζες. Ονειρεύομαι ακόμα την υποχρεωτική επιβολή των μεγάλων σε διάρκεια ταξιδιών για απόκτηση εμπειριών και εσωτερική ανασκόπηση.

Έχουνε μείνει μόνο 19 ώρες για να επιστρέψω στη δουλειά. Τα περιθώρια στενεύουν. Κάθομαι και σκέφτομαι πλάνα που θα με βοηθούσαν να την γλιππάρω.

Πλάνο 1: Φωνάζω του λαχειοπώλη της γειτονιάς και αγοράζω όσα λαχεία του έχουν μείνει. Τα ξύνω και κερδίζω αρκετά για να κάτσω στο σπίτι μου και να τρώω από τους τόκους.

Πλάνο 2: Κουτρουμπελλίζομαι από τις σκάλες του σπιτιού μου και σπάζω το πόδι μου. Ο γιατρός μου γράφει εξάμηνη άδεια με πλήρεις απολαβές.

Πλάνο 3: Γεμίζω φόρμες για όλα τα σεμινάρια που παρέχει η υπηρεσία μου. Οι εργοδότες μου βλέπουν το ζήλο μου για επιμόρφωση από το πλήθος των applications και με επιλέγουν για πολύμηνο σεμινάριο του εξωτερικού.

Πλάνο 4: Στη έσχατη των περιπτώσεων δηλώνω παράφρονας και τρέχω στους δρόμους γυμνή βγάζοντας άναρθρες κραυγές.

Αχ!

Τη Δευτέρα ξανά πίσω στη δουλειά.

Η επιστροφή δύσκολη. Το σκέφτομαι και με πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Νιώθω σαν να έχω ένα βουνό πελώριο να ανεβώ και εγώ στους πρόποδες να το βλέπω και να τρομάζω. Λιγοψυχώ. Δεν ξέρω αν βρω το απαραίτητο κουράγιο για να τα καταφέρω.

Ιδιαίτερα με αναστατώνουν τα απογεύματα του χειμώνα τότε που επιστρέφοντας από τη δουλειά, ήδη έχει σκοτεινιάσει. Η μέρα τότε τελειώνει γιατί είμαι πτώμα στη κούραση. Είμαι ένα σφουγγάρι που το έχουν στύψει.

Αλλά ως μητέρα δεν έχω την πολυτέλεια να αποτραβηκτώ και να ξεκουραστώ. Φτάνοντας στο σπίτι παραμένω μέσα στο αυτοκίνητο και κορνάρω για να κατεβούν τα παιδιά για να τα πάρω στα ιδιαίτερα. Και εγώ κατασκηνώνω μέσα στο αυτοκίνητο περιμένοντάς τους να τελειώσουν.

Ακόμη μία χρονιά μας περιμένει. Ας ελπίσουμε πως θα περάσει και αυτή όσο πιο ομαλά και ανώδυνα γίνεται. Ας ξεκινήσει η διαδρομή!

Θράσος, η νέα αρετή

Το θράσος κυριαρχεί πλέον ως η νέα αρετή των Κυπρίων.

Δεν ξεχωρίζει ηλικία. Μπορεί να το συναντήσεις σε δεκάχρονα αλλά και σε κυράτσες εξήντα και άνω. Ούτε κοινωνική τάξη ξεχωρίζει. Φτωχοί και πλούσιοι πρέπει να το διαθέτουν. Είναι το must εφόδιο για το café, το κατάστημα, το σχολείο, τη δουλειά, το δρόμο.

Συνδυασμένο με αγένεια είναι το πιο ισχυρό όπλο για να βάλεις κάποιο στη θέση του. Ανεξάρτητα αν φταις ή όχι πρέπει να δείξεις τη δύναμή σου. Το παν είναι να δείξεις τα δόντια σου πριν πάρει ο άλλος αέρα.

Όσο για τους υπόλοιπους; Αυτούς που είναι φτιαγμένοι από αδύναμη πάστα; Τους περιφρονείς και τους λυπάσαι. Η κομψότητα στους τρόπους όπως λεν οι θρασείς, είναι ξεπερασμένη χρόνια τώρα.

Οι ισπανοί συγγενείς

Μαύρος μήνας ο Αύγουστος. Την τελευταία εβδομάδα έχω ακούσει για 4 αεροπορικές συντριβές ανάμεσα τους και αυτές στην Ισπανία και στο Κιργιστάν.

Οι σκηνές των συγγενών των θυμάτων οδυνηρά γνώριμες και σκληρά οικείες. Πρόσωπα χλωμά και χαμένα. Να φωνάζουν, να κλαίνε, να οργίζονται, να καταριούνται, να ολοφύρονται και στο τέλος να καταρρέουν.

Στιβαγμένοι σε λεωφορεία να μεταβαίνουν σε αποθήκες με πεταγμένα χάμω τα μισοκαμένα πτώματα και να καλούνται να αναγνωρίσουν τους αγαπημένους τους. Και ανοιχτές οι πληγές για καμμιά δεκαπενταριά μέρες μέχρι να γίνει η αναγνώριση με το DNA και να τους δοθούν τα κλειστά φέρετρα με ότι απόμεινε από τους δικούς τους.

Και σταθερά ο εκπρόσωπος της Ισπανικής κυβέρνησης να διαβεβαιώνει ότι "η ειδική επιτροπή που συγκροτήθηκε θα ερευνήσει επιμελώς την υπόθεση" (Φιλελεύθερος).

Στην ίδια πράξη θεατές.

Καλώς σας βρήκα!

Αγαπημένοι μου bloggers.

Είμαι πολύ χαρούμενη που μπαίνω και εγώ στην παρέα σας. Εδώ και λίγο καιρό σας παρακολουθώ καθημερινώς. Γέλασα πολλές φορές με τις διηγήσεις σας και προβληματίστηκα άλλες τόσες με τις σκέψεις σας. Με κάνατε να νιώθω πως άκουα οικείες εκμυστηρεύσεις φίλων.

Ελπίζω πως μέσα από το blog μου θα μας δοθεί η ευκαιρία να έχουμε μια αμφίδρομη σχέση όπου θα μοιραζόμαστε μικρές στιγμές της ζωής μας.

Μαρικκού η Λυερή