Θέλω να γλιππάρω!

Δεν ξέρω ποια σκοτεινά μυαλά βρήκαν την έννοια της έμμισθης εργασίας. Είμαι σίγουρη όμως πως πίσω τους κρύβονται σκοτεινές δυνάμεις που θέλουν την υποδούλωση των ανθρώπων και την απασχόλησή τους για να μην σηκώνουν κκελλέ. Θέλω λοιπόν να διαδηλώσω με όλες μου τις δυνάμεις πως δεν θέλω πια να ανήκω στους καταπιεσμένους αυτής της γης. Ονειρεύομαι την απόλυτη ελευθερία, την κατάργηση των δανείων και τη διαγραφή των οφειλομένων στις τράπεζες. Ονειρεύομαι ακόμα την υποχρεωτική επιβολή των μεγάλων σε διάρκεια ταξιδιών για απόκτηση εμπειριών και εσωτερική ανασκόπηση.

Έχουνε μείνει μόνο 19 ώρες για να επιστρέψω στη δουλειά. Τα περιθώρια στενεύουν. Κάθομαι και σκέφτομαι πλάνα που θα με βοηθούσαν να την γλιππάρω.

Πλάνο 1: Φωνάζω του λαχειοπώλη της γειτονιάς και αγοράζω όσα λαχεία του έχουν μείνει. Τα ξύνω και κερδίζω αρκετά για να κάτσω στο σπίτι μου και να τρώω από τους τόκους.

Πλάνο 2: Κουτρουμπελλίζομαι από τις σκάλες του σπιτιού μου και σπάζω το πόδι μου. Ο γιατρός μου γράφει εξάμηνη άδεια με πλήρεις απολαβές.

Πλάνο 3: Γεμίζω φόρμες για όλα τα σεμινάρια που παρέχει η υπηρεσία μου. Οι εργοδότες μου βλέπουν το ζήλο μου για επιμόρφωση από το πλήθος των applications και με επιλέγουν για πολύμηνο σεμινάριο του εξωτερικού.

Πλάνο 4: Στη έσχατη των περιπτώσεων δηλώνω παράφρονας και τρέχω στους δρόμους γυμνή βγάζοντας άναρθρες κραυγές.

Αχ!

Τη Δευτέρα ξανά πίσω στη δουλειά.

Η επιστροφή δύσκολη. Το σκέφτομαι και με πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Νιώθω σαν να έχω ένα βουνό πελώριο να ανεβώ και εγώ στους πρόποδες να το βλέπω και να τρομάζω. Λιγοψυχώ. Δεν ξέρω αν βρω το απαραίτητο κουράγιο για να τα καταφέρω.

Ιδιαίτερα με αναστατώνουν τα απογεύματα του χειμώνα τότε που επιστρέφοντας από τη δουλειά, ήδη έχει σκοτεινιάσει. Η μέρα τότε τελειώνει γιατί είμαι πτώμα στη κούραση. Είμαι ένα σφουγγάρι που το έχουν στύψει.

Αλλά ως μητέρα δεν έχω την πολυτέλεια να αποτραβηκτώ και να ξεκουραστώ. Φτάνοντας στο σπίτι παραμένω μέσα στο αυτοκίνητο και κορνάρω για να κατεβούν τα παιδιά για να τα πάρω στα ιδιαίτερα. Και εγώ κατασκηνώνω μέσα στο αυτοκίνητο περιμένοντάς τους να τελειώσουν.

Ακόμη μία χρονιά μας περιμένει. Ας ελπίσουμε πως θα περάσει και αυτή όσο πιο ομαλά και ανώδυνα γίνεται. Ας ξεκινήσει η διαδρομή!

Θράσος, η νέα αρετή

Το θράσος κυριαρχεί πλέον ως η νέα αρετή των Κυπρίων.

Δεν ξεχωρίζει ηλικία. Μπορεί να το συναντήσεις σε δεκάχρονα αλλά και σε κυράτσες εξήντα και άνω. Ούτε κοινωνική τάξη ξεχωρίζει. Φτωχοί και πλούσιοι πρέπει να το διαθέτουν. Είναι το must εφόδιο για το café, το κατάστημα, το σχολείο, τη δουλειά, το δρόμο.

Συνδυασμένο με αγένεια είναι το πιο ισχυρό όπλο για να βάλεις κάποιο στη θέση του. Ανεξάρτητα αν φταις ή όχι πρέπει να δείξεις τη δύναμή σου. Το παν είναι να δείξεις τα δόντια σου πριν πάρει ο άλλος αέρα.

Όσο για τους υπόλοιπους; Αυτούς που είναι φτιαγμένοι από αδύναμη πάστα; Τους περιφρονείς και τους λυπάσαι. Η κομψότητα στους τρόπους όπως λεν οι θρασείς, είναι ξεπερασμένη χρόνια τώρα.

Οι ισπανοί συγγενείς

Μαύρος μήνας ο Αύγουστος. Την τελευταία εβδομάδα έχω ακούσει για 4 αεροπορικές συντριβές ανάμεσα τους και αυτές στην Ισπανία και στο Κιργιστάν.

Οι σκηνές των συγγενών των θυμάτων οδυνηρά γνώριμες και σκληρά οικείες. Πρόσωπα χλωμά και χαμένα. Να φωνάζουν, να κλαίνε, να οργίζονται, να καταριούνται, να ολοφύρονται και στο τέλος να καταρρέουν.

Στιβαγμένοι σε λεωφορεία να μεταβαίνουν σε αποθήκες με πεταγμένα χάμω τα μισοκαμένα πτώματα και να καλούνται να αναγνωρίσουν τους αγαπημένους τους. Και ανοιχτές οι πληγές για καμμιά δεκαπενταριά μέρες μέχρι να γίνει η αναγνώριση με το DNA και να τους δοθούν τα κλειστά φέρετρα με ότι απόμεινε από τους δικούς τους.

Και σταθερά ο εκπρόσωπος της Ισπανικής κυβέρνησης να διαβεβαιώνει ότι "η ειδική επιτροπή που συγκροτήθηκε θα ερευνήσει επιμελώς την υπόθεση" (Φιλελεύθερος).

Στην ίδια πράξη θεατές.

Καλώς σας βρήκα!

Αγαπημένοι μου bloggers.

Είμαι πολύ χαρούμενη που μπαίνω και εγώ στην παρέα σας. Εδώ και λίγο καιρό σας παρακολουθώ καθημερινώς. Γέλασα πολλές φορές με τις διηγήσεις σας και προβληματίστηκα άλλες τόσες με τις σκέψεις σας. Με κάνατε να νιώθω πως άκουα οικείες εκμυστηρεύσεις φίλων.

Ελπίζω πως μέσα από το blog μου θα μας δοθεί η ευκαιρία να έχουμε μια αμφίδρομη σχέση όπου θα μοιραζόμαστε μικρές στιγμές της ζωής μας.

Μαρικκού η Λυερή